Ik ben een verteller die diep geworteld is in de tradities van onze eigen cultuur en gevormd werd door de wijsheid van ouderen uit verschillende tradities. Voor mij draait storytelling niet om optreden of marketing, maar om verbinding en authenticiteit. Verhalen zijn niet iets wat je bezit, ze zijn iets wat je dient.

 

Ik groeide op omringd door verhalenvertellers. Zonder het te beseffen, vormden die verhalen mij. Pas later begreep ik dat ze niet zomaar verhalen waren, maar sleutels: tot identiteit, tot gemeenschap, tot betekenis. Die ontdekking bracht me naar The International School of Storytelling, waar ik me verder verdiepte in de kunst van het vertellen. Maar mijn echte leermeesters vond ik in de ontmoeting met ouderen: zij die de verhalen droegen en ze deelden met de volgende generatie. Ik werkte met hen samen om bruggen te bouwen tussen jong en oud, omdat ik zag hoe verhalen niet alleen herinneringen bewaren, maar ook een weg openen naar wederzijds begrip en groei.

 

Mijn werk richt zich op erfgoed, mythologie, folklore en biografische verhalen. Maar storytelling is voor mij meer dan vertellen alleen. Ik gebruik het op een creatieve manier, niet alleen als kunstvorm maar ook als een diepere manier van communicatie. Verhalen helpen ons te verbinden met onszelf en met elkaar en ze maken het mogelijk om op een andere laag in gesprek te gaan. Ik vertel niet om te onderwijzen, maar om te ontwaken, om iets in beweging te brengen. Mijn aanpak is geworteld in verwondering en nederigheid: het verhaal is altijd groter dan de verteller. Als ik vertel, is het mijn doel om een ruimte te scheppen waarin mensen geraakt kunnen worden, waarin iets verschuift. Na een verhaal ben je niet meer dezelfde.